It was brought to my attention by a few ‘good Samaritans’ that there is a buzz going on about me among 'some' of the friars in my community. They were surprised to know that I still live here, meaning that they don’t see me around. I thought 'these some' seemed too curious that they didn't even bother to ask me why. I thought they only cared to talk about people behind their back. 

When I arrived here three years ago, I was told of a friar whom I know and who lived here prior to my arrival about practically the same issue. Now it's their turn to throw it at me. Are we too few in the community that they can easily spot who's not around? No, we're actually around 65 friars. Aren't they too busy teaching (or working or studying) to be so nosy? I would like to think so but since they've got time to cater an issue like that, I now begin to wonder. Or maybe, this is all about politics after all. Bo. 

I will not be surprised if 'these some' are the ones whom I don’t regularly see in the choir for common prayers because if they were there, there they will find me and wouldn't be so amazed to find that I’m still here. The fact is I don’t see them in the choir and I am not surprised at all. Or perhaps they actually do attend the choir, not only observant of our common prayer life but also very observant of those who are not around. I have flaws; I am aware of these and I am actually doing something about them. But to talk about someone just to feel good about oneself or to acquire admiration or to prove how better religious friar he is makes me want to puke. Because as of this writing, I have not heard or received a piece of fraternal advice from these nosy breed of hypocrites under a religious habit on how to deal with their issue with me. They just continue to make gossips about other people. That makes the difference. That’s the real issue. And that is very sad.

Good luck to them...

“I am the Resurrection"

5^th Sunday of Lent

Most of us had gone into a cemetery. We know that it is a place where dead bodies of people (or animals) are buried. For most of us the idea of a grave sounds creepy – dark, alone and lonely and with a deafening silence. Furthermore, the image of decomposing bodies and the skeleton inside a grave is an unbearable sight and makes us want to puke. Yet it is the same imagery that the prophet Ezekiel had used in the first reading as he announced that ‘Yahweh will open your graves and make you rise from there.’ True enough that sometimes (or most of the time) our life, both physical and spiritual can be likened to a grave – no life, dark, alone and lonely, dead. Sometimes we find ourselves filling the role of the “dead man walking,” breathing but no sense of living. But the Lord has promised and He assured us through the prophet that ‘He will do it.’ He will not only open the graves and make us rise from them but He will also bring us back to the land of promise, a place of life, light, togetherness and of the living; a place which is a joy to imagine and that will make us desire to be in. Such a place and life will be filled with newness and permanence because He will also put his Spirit in us that we may live.

Flesh is not about human body. Rather it is a “code word for the ‘distortion’ that original sin introduced into human nature.” When ‘flesh’ enters into our natural desires they become destructive and degrading of men. It is natural to desire for delicious food but when flesh enters our desire for it, we turn into a glutton. The same is true with our sexual desire that when flesh enters it, it becomes an instrument for self-gratification and exploitation. And again, our desire for excellence and greatness originates from our being created in the image and likeness of God that when we allow our flesh to dominate, we become our own law, refusing to submit to legal authority, abusing and degrading those around us. This kind of ‘flesh-filled life’ is what the Apostle Paul wrote to the Romans that ‘that those who are in the flesh cannot please God.” He reminded them that they are “in the spirit, if only the Spirit of God dwells in you.” The dwelling of the Spirit in us makes “healing of our human nature from within the goal of transforming every aspect of our lives.” The Spirit gives us the power and strength to empower us to triumph in our struggle against the flesh.

In Today’s Gospel, Jesus raised Lazarus from the dead. The narrative story engages our emotion to that of Jesus’ love for Lazarus and her sisters. But then it tries to engage us into a deeper understanding of that love. The evangelist John revealed Jesus as the divine Messiah by narrating the seven sign-miracles: The turning of water into wine at the wedding in Cana, the healing of an official’s son in Capernaum, the healing of an invalid at the pool of Bethesda in Jerusalem, the feeding of the 5K near the Sea of Galilee, Jesus’ walking on the water of the Sea of Galilee, the healing of a blind man in Jerusalem, and the raising of Lazarus in Bethany.

c/o panoramio.com

The raising of Lazarus is the seventh and climatic sign in revealing Jesus’ person. “It is completing because John carefully chose these seven signs to present Jesus as the Messiah, and the Son of God. It is climatic because this last sign brings to a climax a theme that has been building throughout the miracles, that Jesus has the authority to give eternal life to those who believe in Him.” This miracle gives hope in this life and beyond this life. “In raising Lazarus from the dead, Jesus demonstrated His authority to reverse the effect of sin and death. It also confirms Jesus’ authority to give life and to resurrect the dead thus demonstrating His claim to be ‘the resurrection and the life.” 

Sa mga Katolikong nakadalo o dumadalo sa mga ‘charismatic fellowship,’ hindi lingid ang mga katagang, ‘Praise the Lord’ at ‘Amen’ bilang mga sagot sa tanong o pagsangayon sa sinabi ng pari o ng ‘preacher.’ Para sa kanila, sapat na ang mga sagot na ito upang maramdaman ang katotohanan na ang Panginoon ay makapangyarihan.  Subalit sa ibang mga Katoliko na hindi masyadong kilala ang mga ganitong gawain, para bang ‘corny’ ang dating. Hanggang sa dumating sa buhay nila ang mabibigat na pagsubok at suliranin, duon unti-unting nagkakaroon ng kahulugan ang ganitong mga kataga. Marami ang nagsasabi na ‘nasumpungan nila ang Panginoon’ nu’ng mga panahon na iyon.’ Ang mga ‘charismatic fellowship’ katulad ng ating mga sakramento, lalo na ang Banal na Eukaristiya ay mga pamamaraan ng Diyos upang ipaunawa at ipadama sa atin ang Kanyang presensya. Duon natin Siya nakikilala at tinatanggap.

Subalit ang pagkilala at pagtanggap ay hindi ‘isang gabing pag-aaral’ lamang. Kinakailangan nito ang isang proseso, isang karanasan ng kabanalan at kaliwanagan. Dahil sa ating limitasyon bilang mga tao, hindi natin minsan masyadong naiintindihan ang mga kilos at salitang ating binibitawan. Minsan ay ‘oo’ na pero sa kalaunan ay babawiin din pala. Tulad halimbawa ng mga sagot ni Pedro sa Ebanghelyo ngayong araw na ito (Mk 8.27-33). “Ikaw ang Kristo” sa tanong ni Hesus kung sino siya para sa kanila. Makikita natin ang pag-iisip niya sapagkat sa unang pagkakataon, ipinahayag niya ang tunay na ‘kasarinlan’ ng ating Panginoon. Subalit umani man siya ng paghanga ng iba, hindi kalauna’y ang papuri na natanggap niya ay naging isang mabigat na pagkastigo sa kanya ng ating Panginoon, nang tumanggi siya sa sinabi ni Hesus tungkol sa hirap na daranasin niya, “Umalis ka sa harap ko Satanas (get behind me), sapagkat ang pag-iisip mo ay hindi galing sa Diyos kungdi sa tao!”

c/o beingisgood.blogspot.com

Dito natin mapatutunayan na ang pagkilala at pagsunod sa ating Panginoon ay nagaganap din sa ating pang araw-araw na buhay, gaano man kasimple o ka kumplikado. Sa tutuong buhay ayaw natin ang paghihirap, na kung pwede lang na araw-araw ay masaya at lahat ay payapa. Kaya nga marami sa atin ang bantulot nang kilalanin ang ating Panginoon, ayaw nang palalimin ang kanilang pananampalataya, ayos na ang magsimba, dahil nga sa patunay na kapag lumalapit ka sa Diyos lalong dumarami ang pagsubok. Mas mabuti na ang manatiling ‘simple’ sa pagsunod dahil kaunti lamang ang pasanin at bigat ng buhay. Subalit ang ganitong pag-iisip ay hindi naiiba sa pag-iisip ni Pedro. Dumadalo ka man ng mga ‘charismatic fellowship,’ ‘Bible sharing,’ o karaniwang nagsisimba isang beses isang linggo lamang, ang hirap at hapis ay kasama na ng buhay. Kilala mo man si Hesus o hindi, narinyan na iyan bilang kahanay ng buhay. Subalit ang makilala ang Panginoon at tanggapin siya, narito ang malaking pagkakaiba. Kay Hesus natin makikita kung papaanong matatanggap ang hirap at hapis bilang parte ng buhay at paano natin sa kabila ng mga ito, ay makapananatiling makaDiyos at makatao na tagasunod Niya.

Ang Mesiyas ay tanda ng tagumpay at kapayapaan subalit bago mangyari ito kailangan muna niyang dumaan sa hirap at hapis. At para sa ating tagasunod niya, ito ang kahulugan ng “praise the Lord,” at “amen” na sagot – tinatanggap ang pagdaranas ng hirap subalit naniniwalang kaya itong pagtagumpayan.

Bata, Bambino, Child, Enfant, 小孩子

Sto Nino de Prague

I.                    Panimula

Sa Pilipinas, ngayon ay kapistahan ng Sto Niño at isa ito sa mga malalaking kapistahan na ipinagdiriwang, sa Luzon at lalo na sa Kabisayaan na pamoso sa pagdiriwang ng tinatawag nating Sinulog Festival. Ayon sa mga manunulat ng kasaysayan ang imahen ng Sto Niño ay isang regalo mula kay Ferdinand Magellan para kay Reyna Juana nuong siya ay bininyagan sa Kristiyanismo. Ang imahen na ito ay makikita sa minor Basilica ng Sto Nino de Cebu. Dito nag-umpisa ang debosyon ng mga Pilipino sa batang imahen ni Hesus. Sa katunayan ang mga imahen ng Sto Niño sa Tondo Maynila at Arevalo Ilo-ilo ay halos kasing antigo (16^th century) ng nasabing imahen sa Cebu.

Sino ba ang hindi matutuwa kapag nakakita ng isang bata, lalo na ang isang bagong silang o yu’ng naglalakad pa lamang? Ang kanilang maamong mukha, inosenteng hitsura, nakakatuwang kilos at pagsasalita ang labis nating kinagigiliwan sa kanila. Ang kaligayahan at disiplina sa sarili na hatid ng isang bata sa buhay ng magulang o pamilya ay walang kapalit – ngiti, pampapawi ng pagod, pagsusumikap at pagtitiyaga sa buhay alang-alang sa isang bata atbp. Likas sa atin ang mahalin, alagaan at ingatan ang bata. Marahil dito nag-uugat ang ating mainit na debosyon sa Sto Niño (maliban sa ating pananampalataya).

I.                   Nilalaman

Ang kaugnayan ng Ebanghelyo sa araw na ito ng pagdiriwang ay tungkol sa pagtuturo at paghahayag ni Hesus sa Kaharian ng Diyos, na dumating na o ay nalalapit na. Ang bata ang ginawang halimbawa o modelo ni Hesus sa pagsasalarawan sa turong ito. Sa sulat ni San Lukas, ang mga alagad ay nagtatalo kung sino sa kanila ang dakila sa kaharian ng Diyos (Lk 9.46-48). Sa sulat naman ni San Markos, sinaway ni Hesus ang mga taong pinipigilan ang mga bata sa paglapit Kanya (Mk 10.13-16). At sa sulat ni San Mateo, tinanong ng mga alagad si Hesus kung sino ang pinaka dakila sa kaharian ng Diyos (Mt 18.1-5).

Sto Nino de Prague

Ang salitang kaharian ay mula sa salitang griyego, basileia, na mahigit sa 162 beses na makikita sa Bagong Tipan at 121 beses itong ipinahayag sa turo ni Hesus sa mga Ebanghelyo, 104 na beses ang tumutukoy sa 'kaharian ng Diyos.' Ang buhay at mga gawa ni Hesus ang sentro at tumutukoy sa turong ito.

Ang Kaharian ng Diyos ang unang ipinahayag ni Hesus matapos na siya’y binyagan at tuksuhin sa ilang, sa unang pagkakataon ng ministeryo niya sa madla (Mk 1.14-15; Mt 4.12-17). Sa sulat ni San Lukas, hindi man ipinahayag ni Hesus ang salitang ‘kaharian’ nuong unang nagturo Siya sa sinagoga subalit ito ay ‘nakapaloob’ sa mga sinabi niya tungkol sa pagparito niya (Lk 4.16-21), at sa pagsasabi ni Hesus kay Nicodemus sa kung paano makakapasok ang isang tao sa kaharian ng Diyos (Jn 3.1-3). Ang paghahari o kaharian ng Diyos ang una at siya ring huling turo ni Hesus sa mga tao at sa kanyang mga alagad (Acts1.3)

Subalit ano ba ang kahulugan ng Paghahari (Kaharian) ng Diyos? Ano ang nakapaloob dito? At ano ang mayroon sa isang bata upang ilarawan ang paghaharing ito?

Kay San Markos (1.14-2.12), makikita natin ang tema ng turong ito. Inihayag ni Hesus ang paghahari at humiling na maniwala at magbalik loob. Sinundan ito ng pagtawag sa unang mga alagad at ang matulin nilang pagtugon. Nakita nila ang kapangyarihan ni Hesus laban sa mga maruruming espiritu at ang kakayahan niyang magpagaling. Ang pagpapahayag niya ng paghahari ng Diyos ay ang pagpapalaganap ng kabutihan ng Diyos sa lahat – na walang kapangyarihan ang kasamaan at anumang uri ng sakit sa tao.

Ang paghahari ng Diyos ay siya ring inilarawan ni Hesus sa dalawang alagad ni Juan Bautista na ipinadala niya kay Hesus upang tanungin kung siya na ba talaga ang Mesiyas: “Bumalik kayo at ipahayag ninyo kay Juan ang mga bagay na nakita at narinig ninyo (o nasaksihan): ang bulag ay nakakita, ang lumpo ay nakalakad, ang mga may ketong ay gumaling, ang mga bingi ay nakarinig, ang mga patay ay nabuhay muli at ang mabuting balita ay ipinahayag sa mga aba” (Lk 7.20-22). Ang Kaharian ng Diyos ay nakapaloob sa isang paghahari at isang kahariang iniligtas, walang kapintasan at may bagong katauhan.

Sto Nino de Prague

Gayundin kay San Mateo, isinalarawan ni Hesus ang tungkol sa kung sino ang pinakadakila sa paghahari ng Diyos sa pagtawag sa isang bata. Ang pagbabago ng sarili at pagiging aba katulad ng bata ang susi sa pintuan ng paghahari ng Diyos. Isang paghahari na kinakailangan ang pagtugon, pagtanggap, pagkilos at paghayo; isang paghahari para sa mga ligtas, at isang paghahari ng pagsasabuhay ng Kaharian ng Diyos.

II.                Pagpapasiya

Ang mga taong aba at dukha, mga walang boses sa lipunan, mga walang pumapansin, mga itinuturing na pampabigat at abàla sa buhay, sila ang tinutukoy at inilalarawan ni Hesus tungkol sa bata. Ang mga ‘maliliit,’ ‘walang kakayanan’ o ‘boses’ sa lipunan, ang ibinigay niyang huwaran ng tunay na dakila at pinaghaharian ng Diyos. Ito ay dahil sa dalawang katangian taglay ng isang 'maliit': buong pagtitiwala at kababaan ng loob. Pangkaraniwan na kasi sa mga may sapat ng gulang ang mag-akala na sa kanila lamang at dapat umiinog ang mundo, na sila na ang bahala sa lahat, may katigasan ang ulo at sarado ang puso, palalo at mga mangmang, sakim at walang pakialam, mga pag-iisip at pag-uugaling kakaiba sa katangian ng isang bata.

Kaya nga ang panawagan ay ‘maniwala’ at ‘magbalik-loob’ - maniwala (ng may pagtitiwala) sa nakita, narinig o nasaksihang kabutihan at kapangyarihang mula sa Diyos; magbalik-loob (na may kababaan ng loob) sa Diyos sa pag-amin na wala tayong kakayahang gumawa ng mabuti kung wala ang Diyos sa buhay natin, na kailangan natin Siya upang tayo’y mabuhay. Walang saysay ang pagdiriwang ng kapistahan kung hindi naman natin mauunawaan ang tunay na dahilan ng pagsasaya. Huwag sana nating patunayan sa mga pumupula sa mga debosyon ng ating Simbahan na tama sila, na tayo’y mga mananampalataya ng imaheng gawa sa bato at kahoy at katulad ng mga paganong nagsasaya.

Sto Nino de Prague

Bagkus, ipagpasalamat natin ang mga debosyong ganito sa pagtuturo nito sa atin ng kung paanong mabuhay ng tama, mabuti at kalugud-lugod sa Diyos. Ipahayag natin ito ng may katotohanan sa salita at sa halimbawa, at atin din itong ikarangal sapagkat ito’y pagpapaalala at pagpapatunay ng ating tunay at buhày na pananampalataya at pagsamba. Amen.

Maligayang Kapistahan, Viva Sto Niño!

*Mga puntos na maari nating pagnilayan at pagyamanin:

1.      Tayo ba ay nagnanais na isulong ang Paghahari ng Diyos o ang paghahari natin sa iba?

2.      Mauna muna tayong makaalam, maniwala at mabago sa turong ito bago natin hangarin na magkaroon ito ng datìng sa ibang tao.

3.      Madali sa atin ang matukso na ilagay ang ating sariling turo bilang sentro kaysa sa tutoong turo tungkol sa paghahari ng Diyos. Kailangan nating harapin ang mga paksa na hindi laging madalas pag-usapan; mga paksa na hahamon sa ating komunidad upang lawakan ang kanilang pananaw at siyasatin ang tunay na motibo ng ating paglilingkod at paghahayag.  

An’ sabe daw?

Sa ating panahon ng mga makabagong teknolohiya iilan na lamang ang makikita natin na walang ‘electronic gadgets.’ Halos lahat, magmula sa apò hanggang sa àpo ay may dala-dalang gadget(s) kahit saan sila magpunta. Wala tayong pinipiling lugar, sa loob man ng Simbahan o kahit na sa palikuran. Wala rin tayong pinipiling oras umpisa sa pag-gising hanggang magkapuyatan na. Okay lang din ang mapag-isa o walang masyadong usapan basta may smart phone at wifi connection. Mabubuhay na ang isang makabagong tao nang ganito. Hindi nakakapagtaka kung bakit ang ingay ng mundo kasi hindi tayo nagkakarinigan; kung bakit maraming awayan dahil hindi tayo magkaintindihan; kung bakit nauso ang mga salitang, ‘walang basagan ng trip’ dahil wala tayong pakialamanan.

Salat na tayo ngayon sa salitang ‘katahimikan.’ Ang mas nakakalungkot, marami na sa atin ngayon ang takot sa katahimikan. Bakit, ano ba ang mayroon sa katahimikan? Sa unang saknong ng sikat na awitin nina Simon and Garfunkel na Sounds of Silence, ang katahimikan ay inilarawan sa ‘kadiliman,’ ‘pangitain,’ at ‘panaginip.’ Takot agad ang pumapasok sa isipan natin hindi ba? Kaya nga hindi nakakapagtaka kung bakit mas pipiliin ng marami sa atin ang tunog ng ingay.

c/o thegoodheart.blogspot.com

Sa Ebanghelyo sa araw na ito (Mt 1.18-24), isinalaysay ni San Mateo ang kwento ng paghahayag sa kapanganakan ni Hesus kay Jose, ang asawa ni Maria. Para kay Jose, may ‘kadiliman’ ang pangyayari sapagkat bago pa sila magsamang dalawa ay nalaman niyang nagdadalang-tao na si Maria (sa pamamagitan ng Espiritu Santo). Sa pagpapatuloy ng kwento, dahil sa siya ay matuwid na tao at ayaw ipahamak si Maria, nagpasiya siya na hiwalayan ng palihim si Maria.

Habang pinagmumuni-munian niya ang bagay na ito, ay ‘napakita’ sa kanya ang Anghel ng Panginoon sa isang ‘panaginip.’ Sa Lumang Tipan, isa sa mga pangkaraniwang paraan ng pakikipag-usap ng Diyos sa tao ay sa panaginip. Sa pangitain na ito, sa panaginip nangyari ang pag-uusap at paliwanag tungkol sa pangyayari kay Maria. Ang takot ni Jose ay napawi ng isang kasiguraduhan; ang kanyang agam-agam ay napalitan ng tapang; at ang pagkatuklas niya ay nauwi sa pagsunod at pagtanggap. Mga tagpong nag-umpisa at natapos sa katahimikan.

Siguro kung uso na ang smart phone at wifi nuon, siguradong iba na ang salin ng kwento tungkol kay Jose ngayon.  Pupwedeng tuluyan nang iniwan ni Jose si Maria at naghanap na ng iba; tiyak na mapapanuod natin sa Youtube ang kahihiyan ni Maria; at malalaman natin ang gulo ng mga sumunod pang tagpo. Para lang teleserye. Salamat na lamang at hindi pa uso ang mga iyon upang agawin ang kakayahan ng tao na tuklasin at harapin ang katotohanan. Salamat na lamang at ang paraan ng Diyos ng pakikipag-usap sa tao ay sa katahimikan.

Ang pag-agaw sa atensyon ng tao, ang pagwasak sa katahimikan ng isip at kalooban ng tao ang masamang dulot ng mga makabagong ‘electronic gadgets’ at ng ‘internet’ sa buhay natin ngayon.  Pilit tayong nililibang upang makalimot at pagtakpan ang tunay na pangyayari sa ating sarili, sa pamilya, o sa komunidad; upang matakot na harapin ang katotohanan at makulong sa kasinungalingan; at upang matutong mabuhay na walang iniisip kungdi ang sarili lamang. Ang ‘ingay’ ang solusyon ng kalaban para tayo ay iligaw.  

Takòt ang kasamaan sa katahimikan sapagkat alam nito na sa ‘katahimikan nangungusap ang ating Panginoon.’ Sa katahimikan naunawaan ni Jose ang dakilang plano at pangako ng Diyos sa tao.  Oo, sa katahimikan ay dumaan siya sa kadiliman, takot at pagdududa subalit sa katahimikan din niya natagpuan ang liwanag na nag-udyok sa kanya na sundin ang Kanyang kalooban. Katulad ni Jose, sa katahimikan din natin malalaman ang kasagutan ng Diyos sa ating mga tanong o ang plano Niya sa atin. Sapagkat hindi dilim, takot o pangamba ang tunay na tunog ng katahimikan (sound of silence), kundi ang salitang ‘Imanuel,’ na ibig sabihi’y ‘nasa atin ang Diyos!’   

   

Mauna kang kumurap!

Sinasabi na isa sa mga paraan upang makilala natin ang isang tao ay sa pamamagitan ng kanyang pagtatanong. Nakapaloob kasi sa tanong (o uri ng pagtatanong) ang nilalaman ng isipan at puso ng isang tao, ito man ay may kalaliman o kababawan, may pagmamalasakit o panghuhusga, may katapatan o may malisya. Dahil dito, napakahalaga ng isang tanong (o pagtatanong).

c/o ratewall.com

Ngunit sinasabi din na makikilala natin ang karunungan (wisdom) ng isang tao sa kanyang sagot o paraan niya ng pagsagot sa katanungan. Batid kasi ng isang taong marunong ang laman o mensahe ng katanungan na maari niyang ikarangal o kaya ay ikapahamak. Dahil dito, mas mahalaga ang maging marunong sa pagsagot sa kahit anong uri ng katanungan.

Sa Ebanghelyo ngayon ayon kay San Matteo (21.23-27), namalas natin ang eksena ng pagtatanungan sa pagitan ng mga punong saserdote at mga matatanda ng bayan, at ng ating Panginoon. Tinanong nila si Hesus tungkol sa kung kaninong kapangyarihan siya naghahayag, na tinugunan din ni Hesus ng isang katanungan tungkol sa pagkaka-kilanlan nila sa bautismo ni Juan.

Sa pagkakataon pagkatapos nito, makikita natin kung gaanong karunungan mayroon ang ating Panginoon. Una, sapagkat nabasa niya ang nilalaman ng puso ng mga nagtanong sa kanya sa kanilang katanungan – isang tanong na puno ng malisya. Pangalawa, sumagot siya sa isang ring pagtatanong sa kanila – isang tanong na kinapapalooban ng katotohanan at kalinisan na kung alam nila ang sagot ay hindi na nila kailangan pang magtanong kay Hesus. Subalit, gaano man sila kinikilala sa lipunan at komunidad, nananatili silang mangmang at walang laman.

Inisip nila na mas makabubuti na huwag silang sumagot sa tanong ni Hesus, hindi dahil sa sila ay may karunungang taglay kundi dahil sa kanilang pagiging tuso. Ang isang tuso ay ang isang taong malakas ang loob sa pagtatanong ngunit bantulot (duwag) sa pagsagot. Ang laman ng puso ng isang taong tuso ay tanging ang kapahamakan ng ibang tao tulad ng mga nasabing tao na nagtanong sa ating Panginoon. Hindi lingid sa kanila na ang karunungang taglay ni Hesus ang siya nilang naging hatol at kapahamakan para sa kanilang sarili.

Sa buhay natin, madalas tayong mag-usisa at magtanong lalo na kung ang pinag-uusapan ay ibang tao. Sa mga pagkakataong ganito, alam ba natin kung paano tayo mag-usisa? Alam ba natin ang tunay na paksa? Tayo ba ay may intesyon na malaman ang katotohanan, o tulad din ng mga tao sa Ebanghelyo na nagtanong kay Hesus, tayo din ay puno ng malisya at walang ibang hangad kungdi ang kapahamakan ng iba?

Kung ang pagtatanong natin ay upang malaman at saliksikin ang katotohanan, hindi rin tayo mangangamba ni matatakot na sumagot sa ngalan ng katotohanan. Ang pagtatanong ng may mabuti at malinis na hangarin ay sapat nang katibayan na ang isang tao ay may karunungan; karunungan na nakapaloob sa kasagutan; kasagutan na ang dulot ay paglaya at kaligtasan.    

Pananatili

Sa gitna ng kalamidad, sakuna at paghihirap ibat-ibang paraan ang pagtugon natin:

1.      Umiiyak tayo dahil sa sobrang dalamhati at pakikiramay;

2.      Nagngi-ngitngit tayo dahil sa mabagal na pagkilos lalo na ng gobyerno upang tulungan ang mga nasalanta.

3.      Nagkakapit-bisig tayo upang makatulong sa abot ng ating makakayanan.

4.      Nagdarasal at nag-aalay ng sarili upang mapaglagpasan ang bigat ng pagsubok na dumating sa ating buhay.

Subalit sa lahat ng ito – pagluha, galit, pagtulong at pananalangin, isang tanong ang pumapasok sa isip ko…hanggang kailan?

Hanggang kailan tayo iiyak, hanggang maubos na at wala ng pumatak na luha?

Hanggang kailan tayo magagalit, hanggang ang puso’y mabalot na ng poot?

Hanggang kailan ang pagtulong natin, hanggang maubos na ang kaban at halos tayo na ang mangailangan?

Hanggang kailan tayo magdarasal, hanggang mamaos na ang ating boses at mawalan na tayo ng salitang bibigkasin?  Ano ang maidudulot ng ganitong pagtitiis sa atin? Siguro sa isip natin, mas makabubuti pa ang tumigil at bumitaw hanggang may lakas pa tayo at may hininga.

Sumasagot sa mga tanong ko ang tinig mula sa unang pagbasa sa aklat ng Malakias (3.19-20), ‘na darating ang araw na gaya ng isang nagbabagang hurno,  tutupukin ang mga masasama at palalo ngunit ang mga matutuwid ay sisikatan ng katarungan katulad ng sinag ng araw na siya ring magpapagaling sa mga ito. Lulundag sila na parang guyang pinalaya sa kulungan.’

Maliwanag ang pangungusap ng Panginoon para sa mga mananatili at sa mga tatalikod sa kanya. Ang panukat na gagamitin sa araw na iyon para sa mga maliligtas at mapapahamak ay ang kanilang pananatili at hindi pananatili sa kanya. Ang punto na binigyang diin ay hindi ang kasagutan sa tanong na hanggang kailan subalit ang pananatili ng isang tagasunod kahit sa gitna ng kasalatan ng lakas, pananalig at pag-asa. Madaling sabihin ngunit mahirap gawin para sa mga taong hindi nananampalataya; ng mga taong nag-aakalang sapat na ang maghintay at tumigil sa paggawa.

Kung kaya’t sa ikalawang pagbasa ay nanawagan si San Pablo sa mga taga Tesalonika (3.7-14) na bagamat nasasabik sila sa pagbabalik ng ating Panginoon na pinaniniwalaan nilang nalalapit na, ay hindi dapat maging dahilan upang sila’y bumitiw na sa kanilang tungkilin sa komunidad at maging pabigat sa iba. Kung sila man ay matiyagang naghihintay sa pagbabalik ng ating Panginoon ay dapat din silang magsumikap na maging tapat sa aral at halimbawa niya – na kumilos, tumulong, magbigay, maghanap-buhay at maglingkod - hanggang sa pagdating ng araw na iyon.

Sa Ebanghelyo ayon kay San Lukas (21.5-19), ipinaliwanag ni Hesus sa mga tao ang katapusan. Ito ay isang usaping ‘eskatologiko.’ Nakakatakot mang pangitain o katotohanan dahil sa mga mangyayari bago ito dumating subalit ito din ay dapat na kasabikan ng may galak sapagkat ang araw ng katapusan na iyon ay ang araw ng buong kaganapan ng paghahari ng Diyos sa sanlibutan. Ipinapakita dito ayon sa mga pangungusap ni Hesus, na bigyang pansin hindi ang mga nakakatakot na pangitain subalit ang paraan ng paghahanda sa araw na iyon.

Sa mga nakaraang matinding kalamidad sa ating bansa – lindol at bagyo – ang mga kababayan nating naging biktima ang sa aking palagay ang mas nakadarama ng tunay na kahulugan ng mga pananalita ng Panginoon sa ebanghelyo patungkol sa katapusan. Nakakadismaya ang katotohanang sa kabila ng mga pangyayari at pinagdaraanan nila, hindi pa dito nagtatapos ang lahat. Maaring sumigaw tayo sa sama ng loob at sabihin sa Diyos na hindi ito makatarungan subalit una na tayong naging hindi makatarungan sa kanya. Bukod pa sa katotohanang ang mga bagay na ito ay nasasaad na mangyayari. 

Gayunpaman, ito ay sumisimbulo na ang lumang panahon ay lilipas upang bigyang daan ang bago, subalit kalakip nito ang labis na hirap at pagdurusa. Ngunit, hanggang kailan? Hanggang dumating tayo sa sandaling wala nang mailuha, mapagbuntunan ng galit, maitulong at mabigkas na pananalita; hanggang sa kabila ng lahat ng ito; hanggang dumating ang panahon na iyon. Dito papasok na mas mahalagang panghawakan natin ang pangako sa atin ng Panginoon, na “sa inyong pagtitiis ay maililigtas ninyo ang inyong buhay.” Amen.

Saint Narcissus, pray for us!

Today I am celebrating my feast. St Narcissus was the 30th bishop of Jerusalem. The vase(s) seen in the photo is attributed to the miracle he is known for - water turning into oil lamps. In the Roman Catholic Church his feast day is celebrated today while in the Eastern Orthodox Church, the feast falls on Aug 7. 

(photo c/o Jhun Bolo, OP)

Kahapon ay ipinagdiwang ko ang aking ika-40 taon na kaarawan ng pagsilang. Nagpapasalamat ako sa lahat ng mga nakaalala at nagpahayag ng pagbati sa facebook, viber, text message at tawag sa telepono. Katumbas ng pag-uumapaw na pagbati mula sa inyo ang saya na naramdaman ko. Sinasabi nga na life begins @ 40 kaya naman gusto kong umpisahan ang buhay ko ngayon na tumuntong na ako sa sabihin na nating ‘ikalawang siglo’ ng buhay ko sa pagsasabi ng mga katagang, Maraming Salamat po!

I see my turning 40 in the following quotes:

Life begins at 40! (Walter Pitkins)

Life begins to be better in one's middle age.

I’m 18 with 22 years of experience!
This wine is forty years old. It certainly doesn't show its age (Cicero).
To think, when one is no longer young, when one is not yet old, that one is no longer young, that one is not yet old, that is perhaps something (Samuel Beckett).

The 40 Cities/Places I have been to:

USA

California

1.      San Francisco

2.      Elk Grove

3.      Sacramento

Nevada

4.      Reno

5.      Las Vegas

New Jersey

6.      South Plainfield

New York

7.      New York City

Washington DC

8.      Catholic University

US Territories

9.      Guam

Asia

10.  Philippines

11.  Vietnam

12.  Singapore

13.  Taiwan

14.  Hong Kong

15.  Macau

16.  China

17.  Israel

Africa

18.  Cairo

Europe

Portugal

19.  Lisbon

20.  Fatima

Spain

21.  Madrid

22.  Caleruega

23.  Salamanca

France

24.  Lourdes

Italy

25.  Milan

26.  Como

27.  Bologna

28.  Florence

29.  Assisi

30.  Siena

31.  Montepulciano

32.  Rome

33.  Napoli

34.  Pompeii

35.  Amalfi

Switzerland

36.  Lugano

Czech Republic

37.  Prague

Poland

38.  Krakow

Germany

39.  Mainz

40.  Frankfurt

I am known by family and close friends to be picky on food. The list contains 40 dishes/beverages my palate prefers.

1.      Rice (plain, garlic, fried, arroz caldo, risotto, valenciana, champorado)

2.      Talong (torta, fried, alla parmigiana)

3.      Noodles (beef, sotanghon, pancit, palabok, sphagetti)

4.      Chicken

5.      Shrimp

6.      Alimasag

7.      Sausage (longaniza, hotdog)

8.      Pinakbet

9.      Tuna in can

10.  Tofu

11.  Italian Pasta

12.  Ice cream (sorbetes, gelato)

13.  Coffee (Columbian, cappuccino, dunkin donut’s)

14.  Creamer (coffee mate)

15.  Wine (red and white)

16.  Tea (green, Japanese)

17.  Chocolate (dark, salted caramel)

18.  Peanut butter

19.  Fish (fried tilapia, tinapa, ball)

20.  Spam

21.  Pork (dinuguan, adobo, barbeque, sinigang, chop, tocino, batchoy, humba, menudo)

22.  Kare-kare

23.  Junk food (chips)

24.  Meryenda (lumpia, turon, kamote-que, taho, kinulti, ginataan, buko pie)

25.  Desert (leche plan, biko, tiramisu, halo-halo)

26.  Chicken egg (hard boiled, fried, poached, omelet)

27.  Pizza

28.  Bruschetta

29.  Liquor (whisky)

30.  Fruits (apple, orange, guava, strawberry, prunes)

31.  Burger (ham, bacon cheese, chicken)

32.  Pancake

33.  Beer (San Mig Light, Taiwan, Japanese)

34.  Nuts (corn, wall, chest, pistachio)

35.  Salad (vegetable, fruit, macaroni, buko, potato)

36.  French fries

37.  Pandesal

38.  Juice (calamansi, orange, lemon, cranberry, papaya milk)

39.  Condiments (salt and pepper, garlic, chili, ginger, fish sauce, ketchup, vinegar, butter, mango tomato salsa, bagoong, rosemary)

40.  Green and leafy vegetables

Laughter is the best medicine. My 40 favorite source of laughter are:

1.      Ellen De Generes

2.      Jimmy Fallon

3.      Steve Martin

4.      Will Ferrel

5.      Senator Miriam Santiago

6.      Perci Perez

7.      Jeff Dunham

8.      Gabriel Iglesias

9.      Ramil and Nel

10.  Kelly Pickler

11.  Steve Harvey

12.  Stephen K Amos

13.  TVJ

14.  Bubble Gang

15.  Novak Djokovic

16.  Robin Williams

17.  Rowan Atkinson (Mr Bean)

18.  Billy Crystal

19.  Ai ai delas Alas

20.  Scary Movies

21.  Whose Line Is It Anyway?

22.  Fr Romy, CS

23.  Finding Nemo

24.  Jimmy Kimmel Live

25.  Sofia Vergara

26.  SNL

27.  Shrek

28.  Forrest Gump

29.  Nora Ephron

30.  Tracey Ullman

31.  David Walliams

32.  Sister Act

33.  Just for Laughs

34.  TV News Bloopers

35.  Tom and Jerry

36.  Sandra Bullock

37.  Nova Villa

38.  Tina Fey and Amy Poehler

39.  Comedy Central

40.  Ratatouille

The 40 Saints I usually invoke for spiritual help.

1.      The Blessed Virgin Mary

2.      St Joseph

3.      St Dominic de Guzman

4.      St Catherine of Siena

5.      St Francis Assisi

6.      St Claire Assisi

7.      St Thomas Aquinas

8.      St Albert the Great

9.      St Therese of Liseux

10.  St John of the Cross

11.  St Teresa Avila

12.  St Martin de Porres

13.  St John Macias

14.  St Rose of Lima

15.  St Padre Pio

16.  St Lorenzo Ruiz

17.  St Pedro Calungsod

18.  St John Bosco

19.  Sts Peter and Paul

20.  Sts Matthew, Mark, Luke and John

21.  Sts Michael, Rafael, Gabriel, the Archangels

22.  St Augustine of Hippo

23.  St Monica

24.  Bl. Pope John XXIII

25.  Bl. Mother Teresa of Calcutta

26.  Bl. Pope John Paul II

27.  Bl. John Henry Cardinal Newman

28.  St Jude Thaddeus

29.  St Ignatius of Loyola

30.  St Agnes of Montepulciano

31.  St Bernadette Soubirous

32.  St Narcissus

33.  St Maximilian Kolbe

34.  St John Mary Vianney

35.  St Martha

36.  St Mary Magdalene

37.  St Jerome

38.  St Faustina Kowalska

39.  Sts Anne and Joachim

40.  St Anthony de Padua